Piłka ręczna cieszy się w Polsce niesłabnącą popularnością. Który jednak wariant przemawia do Ciebie najbardziej: czeska hazena, jedenastoosobowa niemiecka, a może plażowa?
Przy obecnie rosnących temperaturach wiele osób tym chętniej sięga po piłkę, żeby chwilę pograć. Często aktywizują się zwłaszcza na plażach, gdzie jest dużo osób. Może to być idealna okazja do przetestowania wersji czeskiej, albo postawienie na standardowy wariant plażowy, którego zasady jednak również powinieneś poznać.
Homer napisał dzieła, które wzruszały ludzkie serca na przestrzeni tysiącleci. Któregoś razu do lektury zasiadł jednak ktoś, kto widocznie bardzo lubił sport. Zauważył w Odysei (VIII wiek p.n.e.) taki fragment:
„Jeden, przeginając się w tył, rzucał piłkę piękną purpurową aż pod chmury ciemne, drugi, skacząc w górę, chwytał ją zręcznie, zanim znów dotknął ziemi stopami”. (przekł. J. Parandowski)
Opis ten przypomina prototypową wersję piłki ręcznej. Jest to zresztą jeden z pierwszych, o ile nie pierwszy, zachowany opis rozgrywki sportowej.
Wielu osobom wydaje się, że istnieje tylko jedna wersja gry w piłkę ręczną i jest to wariant niemiecki (jedenastu zawodników). Tymczasem istnieją jeszcze inne odmiany tej dyscypliny, między innymi plażowa oraz czeska hazena.
Zacznijmy od podstaw i znów cofnijmy się delikatnie w czasie. Mamy rok 1900. Po Pradze przechadza się absolutna wizjonerka – Vaclava Karas. To ona zapoczątkowała odmienną wersję piłki ręcznej, właśnie pod nazwą hazen. Wariant czeski zyskiwał na uznaniu. W 1934 był jedną z najczęściej uprawianych dyscyplin sportowych w Czechosłowacji. Nagły rozwój hazeny zatrzymał pewien pan z wąsem.
30 września 1938 roku dochodzi do podpisania układu monachijskiego – faktycznego upadku Czechosłowacji. Znaczna część terytorium państwa przechodzi pod władanie Hitlera. Żaden z aliantów nie opowiedział się przeciwko agresji. Kiedy zatem Wehrmacht postanowił zająć Pragę (15 marca 1939 r.) Czechosłowacja była już na przegranej pozycji.
Wydarzenia historyczne nie pozostały bez oddźwięku dla sportu. W kraju zaczyna dominować wariant niemiecki, a wersja narodowa zostaje wyparta. Dopiero dzisiaj coraz częściej się do niej wraca.
Wspomnieliśmy już, że podstawową zasadą piłki ręcznej w wydaniu czeskim jest liczba uczestników. Jest ich bowiem aż czternastu! To jednak nie jedyna różnica w porównaniu do wariantu niemieckiego i duńskiego.
Boisko niewiele odróżnia się od standardowego, może z wyjątkiem wielkości. To dwa pola obronne, które oddziela pole środkowe. Łączne wymiary boiska to 48 metrów i 38 szerokości. Jest więc gdzie grać.
Bramkarz może znajdować się tylko w polu bramkowym, nie może wychodzić poza okrąg. Wspomaga go łącznie sześciu zawodników, co daje liczbę siedmiu graczy na drużynę. Gracze mogą wykonać po trzy kroki z piłką.
Chyba najbardziej popularny, więc większość osób go zna. Warto zwrócić uwagę na fakt, że to z krajów germańskich (Dania i Niemcy) wywodzi się piłka ręczna. Ponadto poza liczbą uczestników (jedenastu) różnica w porównaniu do wariantu czeskiego jest też taka, że bramkarz może wyjść z pola bramkowego, aby wesprzeć drużynę w natarciu.
Boisko w tym przypadku jest znacznie mniejsze. Wymiary to: 27 na 12 metrów. Istnieje podział na punkty – 1 za zwykłą bramkę, 2 za „spektakularną”. Drużyny składają się z trzech osób plus bramkarz. Czas to dwie połowy po 10 minut.
Zdj. główne: Pascal Swier/unsplash.com